“Wat als jaloezie geen negatieve emotie is, maar een signaal dat iets groters in jezelf blootlegt? Een filmavond met onze zoon bracht me onverwacht dichter bij het inzicht van een gekoesterde droom.”
‘Mam, deze film móet je zien,’ zei mijn zoon, nadat hij erheen was geweest met een vriend. Inside Out 2. Jaren geleden zagen we samen Inside Out 1 in de bioscoop, tijdens een zomervakantie vol regen. Een animatiefilm over de vijf emoties van een meisje van een jaar of elf. Zo knap uitgewerkt, en ontzettend herkenbaar als je je eigen kindertijd nog goed weet te herinneren, werkt met kinderen van die leeftijd, of ze zelf hebt.
In Inside Out 2 is datzelfde meisje inmiddels puber, zo’n dertien jaar oud. En deze keer maken vier nieuwe emoties hun opwachting (vijf, als je Nostalgie ook meetelt).
Eén daarvan is afgunst, ofwel jaloezie.
Er was een tijd dat ik dacht dat jaloezie niet bestond. In elk geval niet voor mij. Ik vond het zo’n negatieve emotie. Dus hup, weg ermee. Opgeruimd staat netjes, toch?
Maar zo werkt het natuurlijk niet. Toen mijn zoon en ik Inside Out 2 samen keken, zagen we hoe gevaarlijk het kan zijn om emoties weg te stoppen. Dat leidt in de film tot bizarre gebeurtenissen. Je hebt er geen psychologie voor gestudeerd om dat te snappen; ik heb het zelf vaak genoeg ervaren. Emoties die je onderdrukt, komen uiteindelijk terug, net als een bal die je onder water probeert te duwen: hoe harder je drukt, hoe harder hij omhoog schiet.
In de film stort het zorgvuldig opgebouwde emotionele systeem van het meisje bijna helemaal in.
Het heeft me jaren gekost om te leren omgaan met die lastige emotie: jaloezie. Want ook al wilde ik hem niet voelen, ik voelde hem wél.
In mijn beginjaren als ondernemer was ik vaak jaloers, maar ik wist niet wat ik ermee aan moest. Het maakte me boos. Dan ging ik mokken, of ik blokkeerde. Soms probeerde ik het gewoon te negeren: niet meer kijken naar collega’s die het beter (leken te) doen dan ik.
Maar weet je? Jaloezie is eigenlijk heel interessant. Het zegt niets over de ander. (Zó ver was ik inmiddels wel.) Het zegt iets over mij. En de uitdaging is om te ontdekken wat het precies zegt.
Voordat ik Jesse, Lisa en Deshna opbelde om te vragen of we samen wilden onderzoeken of we konden gaan samenwerken, was het de jaloezie op samenwerkingen van collega’s die me ertoe brachten te onderzoeken wat me nou zo raakte. Ondernemers tegen wie ik opkeek, kregen dingen voor elkaar die groter waren dan wat ik in mijn eentje voor elkaar kreeg.
En voordat ik echt de stap zette om Jesse, Lisa en Deshna te bellen, was het diezelfde jaloezie – dit keer op ondernemers die het ondernemen niet helemaal alleen hoefden te doen – die me liet inzien dat er iets diepers speelde. Ik dacht dat ik tevreden was in mijn eentje. Ik wilde toch helemaal geen personeel? Of constant feedback van collega’s maar alleen van klanten?
Maar toen ik nog een laagje dieper ging, ontdekte ik een droom.
Die jaloezie, waar ik eindelijk naar durfde te kijken (en ja, dit gaat echt over voorbeelden van jaren geleden!), vertelde me iets moois. Ik legde een verlangen bloot waarvan ik niet wist dat het er was.
In het intense jaar waarin Jesse, Lisa en Deshna en ik samen werkten aan Het Merkcollectief, merkte ik hoe fijn het is om mensen om me heen te hebben die me ondersteunen, die elkaar ondersteunen. Die met hun feedback precies de kern raken, waardoor alles wat we samen doen nóg beter wordt.
Het afgelopen jaar heb ik ervaren hoe fijn het is om niet alles alleen te hoeven doen als ondernemer. En ik wil daar graag van uitdelen.
Want ik weet zeker dat ik niet de enige ondernemer ben met dat verlangen. Wij hebben elkaar ondersteund, weten nu uit ervaring hoe waardevol dat is, en willen jou daar ook bij helpen. Kom je met ons samenwerken? Van jouw droom – die misschien ook begon met een klein steekje jaloezie – een Merk met Waarde maken? Je bent van harte welkom!
